To wyjątkowo ufny i przyjacielski kot. Brany na ręce wiotczeje jak szmaciana lalka. Choć początki rasy nie były łatwe, to dziś ragdoll cieszy się opinią "kota doskonałego".

Charakter rasy ragdoll
Ragdoll jest kotem o spokojnym, przyjacielskim i zrównoważonym temperamencie. Ma nieco flegmatyczny, łagodny charakter. Jest duży, ale niezwykle uczuciowy i spokojny. Ragdoll lubi zabawę, ale nie wykazuje tendencji do przewracania domu do góry nogami. Nie jest specjalnie skoczny – przeważnie woli spacerować po ziemi, niż wspinać się na wysokości. Jest również znany z tego, że od drapania mebli woli swój drapak. Takie połączenie maluje portret idealnego kota rodzinnego.
Ragdoll mocno zżywa się ze swoim opiekunem, ciągle poszukuje z nim kontaktu i chętnie towarzyszy mu przez cały dzień, chodząc przy nodze jak pies. Nie bywa jednak zbyt natrętny, a o swojej obecności przypomina jedynie cichym i delikatnym głosem. Jest oddany i kochający, a przy tym zbytnio się nie narzuca.

Doskonale nadaje się dla rodzin z dziećmi oraz do domów, gdzie są już inne zwierzęta. Jest niekonfliktowy, dobrze czuje się zarówno wśród innych kotów, jak i w towarzystwie psa. Kot ragdoll lubi pieszczoty i akceptuje nawet najbardziej wymyślne zabawy. Ma wyjątkowo duże pokłady cierpliwości. Mówi się, że ragdoll to wieczny kociak, gdyż zamiłowanie do zabawy nie mija mu z wiekiem.

Ragdoll jest bardzo inteligentny, radosny i ciekawski. Wszystkie zmiany w otoczeniu przyjmuje z typowym dla siebie stoickim spokojem. Jest typem domatora, ale lubi też od czasu do czasu wyjść na zewnątrz. Łatwo przychodzi mu nauka chodzenia na smyczy; ragdoll może spędzać czas w wolierze lub na zabezpieczonym siatką balkonie.
Wzięty na ręce ragdoll całkowicie się odpręża i bezwładnie zwisa. Ragdoll to po angielsku po prostu „szmaciana lalka” (stąd wzięła się nazwa rasy). Naukowcom nie udało się dotąd ustalić, z czego wynika jego niezwykła bezwładność. Najprawdopodobniej odziedziczył ją po łagodnych i spokojnych przodkach, a potem została utrwalona w populacji ragdolli dzięki odpowiedniej selekcji. Osobniki o takich cechach rodzą się czasami również bez żadnych zabiegów hodowlanych.


Wady i zalety rasy ragdoll
Ragdoll – jaki jest? Poznaj jego wady i zalety!
Wady
* źle znosi samotność
* jest bardzo ufny – nigdy nie powinno się go wypuszczać bez nadzoru
Zalety
* łagodny, przymilny, lubi być brany na kolana i pozwala się nosić na rękach
* jest odpowiedni dla początkującego kociarza, seniora, a także dla rodzin z dziećmi
* lubi towarzystwo innych zwierząt w domu
* jego sierść jest łatwa w pielęgnacji
* jest domatorem, świetnie odnajdzie się w domu niewychodzącym
* jest długowieczny – przedstawiciele tej rasy dożywają nawet do 18 lat

Żywienie
Ragdoll, podobnie jak inne koty, powinien być żywiony wysokiej jakości pokarmem, suchą karmą lub naturalnym typu BARF. Koty kastrowane i sterylizowane powinny otrzymywać specjalny pokarm dla kastratów.

Pielęgnacja
Szata ragdolla jest łatwa w pielęgnacji – włos się nie kołtuni i nie filcuje, z wyjątkiem strefy za uszami. Trzeba więc szczególnie zadbać o te miejsca. Resztę okrywy włosowej wystarczy wyczesać raz na tydzień. U ragdolla sprawdzamy też uszy i przycinamy pazury. Wskazane jest mycie zębów, by uniknąć chorób dziąseł i przyzębia.

Historia rasy ragdoll
Czytając opisy rasy ragdoll, niejednokrotnie trafimy na historię o ciężarnej perskiej kotce, która uległa wypadkowi. Podobno uczyniło to jej kocięta odpornymi na ból i strach. To jednak tylko legenda. Rasa powstała w USA w latach 60. XX wieku. Wyhodowała ją Ann Baker, hodowczyni czarnych kotów perskich z Riverside w Kalifornii. Ragdoll wywodzi się z krzyżówek kotów birmańskich, perskich i burmańskich. Ma zatem w swoich żyłach bardzo ciekawą i dostojną mieszankę.
Ann Baker założyła samodzielną organizację International Ragdoll Cat Association (IRCA), zastrzegła nazwę rasy „ragdoll” w amerykańskim urzędzie patentowym i rozpoczęła kampanię reklamową. Przedstawiała tego kota jako niewrażliwego na ból. To właśnie Ann Baker zmyśliła historyjkę o kotce potrąconej w czasie ciąży przez samochód. Hart ducha matki, protoplastki rodu, która wbrew prawom natury żyła tylko po to, by nie pozwolić umrzeć płodom rozwijającym się w jej łonie, sprawił, że kociaki zostały obdarzone niecodziennymi cechami. Są duże, silne, odporne na wszelkie przeciwności losu. Faktem jest, że kiedy ragdoll znajdzie się w ramionach kochającego człowieka, poddaje mu się całkowicie. Mięśnie mu wiotczeją, a kot zwisa jak szmaciana lalka. Prowadzona w amerykańskim stylu kampania reklamowa wzbudziła ogromną ciekawość hodowców. Kociaki rasy ragdoll uzyskiwały rekordowe ceny.
Ann Baker posunęła się jeszcze dalej. Wymyślała nowe, niestworzone historie na temat powstania rasy. Według niej zamieszane w ten proces były obce siły czy CIA. Gdy zasugerowała, że ragdoll to mieszanka genów kocich i ludzkich, zaczęli odchodzić od niej inni hodowcy.
W 1975 r. grupa miłośników rasy ragdoll, której przewodzili Denny i Laura Daytonowie zaczęła hodowlę poza IRCA, mając dość historii pani Baker, a także pragnąc uznania rasy przez duże związki. To właśnie ta grupa stworzyła wzorzec zaakceptowany następnie przez stowarzyszenia takie jak CFA i FIFe. Kosztowało ich to wiele pracy i wysiłku, gdyż narastające konflikty w ramach IRCA miały niewątpliwy wpływ na coraz wyraźniejsze opory liczących się organizacji felinologicznych.
W 1994 r. inna grupa hodowców opuściła szeregi IRCA, ze względu na bardzo restrykcyjne zasady dotyczące hodowli rasy. Aby uniknąć konieczności ponoszenia opłat za możliwość używania nazwy „ragdoll”, nazwali swoje koty „ragamuffin”. Ragamuffiny są bardzo podobne pod względem wyglądu i charakteru do ragdolli, lecz występują w większej ilości odmian barwnych.
W Stanach Zjednoczonych pierwszy ragdoll został zarejestrowany w 1965 r., w Wielkiej Brytanii w 1983 r. Bez żadnych kłopotów udało się zarejestrować rasę tuż po powstaniu drugiej co do wielkości organizacji w USA – TICA – w 1979 r. Ale najważniejsza w USA organizacja CFA uznała ragdolla dopiero w 1993 r. IRCA nadal istnieje, ale od śmierci założycielki w 1997 r., funkcjonuje jako dość małe stowarzyszenie. Koty zarejestrowane w IRCA nie są obecnie uznawane przez żadne z większych stowarzyszeń hodowców kotów rasowych. Od 2005 r. można już używać swobodnie nazwy ragdoll, ponieważ zastrzeżone prawa do nazwy wygasły.

Ragdoll w Polsce
Pierwsze koty rasy ragdoll zostały sprowadzone do Polski w 2001 roku. Obecnie ragdolle to jedne z najpopularniejszych kotów rasowych w naszym kraju.
Wzorzec rasy ragdoll
Kot ragdoll – Koty półdługowłose – II kat. wg FIFe
kod EMS: RAG

* Pochodzenie: Stany Zjednoczone
* Charakter: cichy, delikatny, przyjacielski, kochający i oddany opiekunowi.
* Aktywność: spokojny, nieco flegmatyczny, zrównoważony, unika wysokości.

* Wielkość: duży, masywny.
* Waga: 4,5-10 kg
* Tułów: silny, ciężki długi, dobrze umięśniony, o grubym kośćcu, z szeroką klatką piersiową – u dorosłego kota barki są tej samej szerokości co zad.
* Kształt głowy: kształt szerokiego trójkąta; czoło spłaszcza się w stronę sklepienia czaszki, podbródek jest silny i zaokrąglony.
* Uszy: szerokie u podstawy, lekko pochylone do przodu, z wyraźnymi pędzelkami.
* Oczy: łagodne, duże, owalne, dość szeroko osadzone, zawsze intensywnie niebieskie.
* Nos: prosty, ma jedynie lekkie zagłębienie u nasady.
* Ogon: dość długi, dobrze owłosiony, lekko wygięty i zwężony na końcu.
* Kończyny: średniej długości, tylne odrobinę dłuższe od przednich, co sprawia, że zad nieco góruje nad resztą ciała; stopy duże, okrągłe, z kępkami włosów między palcami.
* Sierść: półdługa, gęsta, jedwabista, z połyskiem; występuje miękki i niewielki podszerstek, a dzięki temu brak tendencji do linienia i kołtunienia.
* Maść: dopuszczalne kolory różnią się w zależności od organizacji, ale zawsze są w odmianach barwnych point; najpopularniejsze to ciemnobrązowy (seal) oraz niebieski. Występują także czekoladowy, liliowy; niektóre stowarzyszenia uznają również oznaki kremowe, rude i szylkretowe. Uznane odmiany barwne typu point (ciemniejsze na masce, uszach, ogonie i nogach), point bicolour z białą odwróconą literą V na twarzy, białymi łapami i brzuchem, oraz point mitted (umaszczenie charakterystyczne tylko dla kotów ragdoll: biały podbródek z białą kreską na twarzy, lub bez niej, białe „rękawiczki”, „skarpetki”, biały nieprzerwany pas od brody przez brzuch do nasady ogona).
* Odporność/podatność na choroby: z powodu wąskiej bazy genetycznej kot jest predysponowany do schorzeń.
* Długość życia: 15-18 lat
* Możliwość zakupu kota w Polsce: tak



Ciekawostki o rasie ragdoll
Kocięta rasy ragdoll po urodzeniu są całkowicie białe. Dopiero gdy mają 10 dni, na ich sierści pojawiają się pierwsze charakterystyczne wzory. Swoją ostateczną formę umaszczenie osiąga dopiero gdy kot ma od 2 do 3 lat.
Intensywność wybarwienia ragdolla zależy od temperatury, w jakiej przebywa. Ragdolle przebywające przez dłuższy czas w ciepłych pomieszczeniach wyraźnie jaśnieją, natomiast w pomieszczeniach o niższej temperaturze lub u kotów wychodzących zimą na zewnątrz sierść może ściemnieć.

Ragdoll jest jednym z największych i najcięższych kotów domowych (samce potrafią ważyć aż do 10 kg, a swoją pełną masę osiągają w wieku dopiero około 4 lat). Rasa ta długo rośnie i dojrzewa. Pełny rozwój fizyczny ragdoll osiąga w wieku 3 lat.
Niekiedy można spotkać się z opinią, jakoby ragdoll był odporny na ból. Absolutnie nie jest to prawdą. Ma jedynie nieco spóźnione reakcje na bodźce bólowe. Niektórzy hodowcy starają się nie promować tej cechy w hodowli, wychodząc ze słusznego założenia, że nie jest to dobre dla kotów.

Zródło: portal www.koty.pl